Mutlu bir hafta dileklerimle...

Ne acı bir gerçek değil mi? Bu dünya kimseye kalmayacak.

Bu çiçekler daha bir kaç gün önce pespembe taptazeydiler ,bu gün kurumak üzereler ,soluk renkleriyle zamana direnmeden geçip gitmek için gün sayıyorlar.

Biz de geçip gideceğiz ,ihtiyar evrenin yaşıyla oranlarsak bir nefeslik zaman sonra. Eeee öyle ise bu hırs ,bu kibir ,bu anlaşmazlık niye?

Küçüktüm,sanırım 5-6 yaşlarındaydım,mahallemize sevdasının peşine düşüp gelmiş bir İngiliz hanım taşındı. Neredeyse hiç Türkçe konuşamıyor bu nedenle de hiç kimseye derdini anlatamıyordu. 

O zamanlar mahalleli bakkala giderdi öyle market falan yok. Rahmetli Bayram Bakkal 'ın kulakları zaten ağır işitirdi ,belki de o yüzden  aksi bir adamdı . Alış-verişte artık ne olduysa İngiliz gelinle Bayram amca  hiç anlaşamıyorlar birbirlerine yüksek sesle el kol edip duruyorlardı. Çok etkilendim ,gurbetteki bu kızcağıza yardım edememek,derdine tercüman olamamak beni çok üzdü. Koşa koşa eve geldim,annem evde yok,hemen babaanneme sordum;" insanların dilleri neden böyle farklı ,niye dünyada bu kadar çok dil var? Keşke aynı dili konuşsaydık da rahat anlaşabilseydik olmaz mıydı?" Babaannem bana" dünya parça parça ayrılmış ,melekler kanat germiş insanlara köprü olmuşlar ama onlar köprünün diğer yakasındakilerle bir daha aynı dili konuşmamışlar " demişti. Bu cevap o zaman da hiç hoşuma gitmemişti ...

Şimdi diyorum ki "biz köprünün aynı yakasında değil miyiz ki aynı  dili konuşamıyoruz? "